Katulad ng aking sinabi sa mas nauna kong post, ito ay ang aking talumpati na umuukol naman sa ating wika. Wika na nagsisilbing sandata. Sandata laban sa kasamaan , at paraan tungo sa maliwanag na kinabukasan.

Maraming nagsasabi na ang wika ay isang madali at payak na halimbawa upang mapagkilanlan ang isang bansa. Ito ang nagsisilbing sagisag natin sa buong mundo at marahil, ito rin ang magiging instrument sa patuloy na pag-unlad ng Pilipinas. Filipino – ang ating wikang pambansa. Ito ang pangunahing sangkap sa komunikasyong Pilipino. Bata matanda, may puntong Kapampangan o Ilonggo, saan ka mang bayan nagmula, basta Pilipino, marunong! Para sa ibang bansa, marahil ito ay tunog banyaga at kung minsan pa nga ay di talaga maiwasang mapagtawanan. Kabi-kabilang kutya ang iyong maririnig ngunit ang mga Pilipino’y marunong magbingi-binigihan sa mga kutyang ito. Ang wikang Filipino para sa ating lahat ay naturingang pinakamaganda. Karangal-rangal kung pakinggan, napakapayak ngunit malalim, ‘yan ang Wikang Filipino. Ngunit para sa atin, ano ba talaga ang papel at silbi ng ating wika, hindi lamang sa pansariling pagkokomunika, ngunit pati na rin sa ating buhay at pang higit na katuturan ang wikang biyaya ng Diyos Ama.

Tunay na kabilib-bili an gating wika. Kung tutuusin, ito pa nga ang nagpalaya sa buong Pilipinas. Sa paanong paraan ito nangyari? Ang pambansang bayani ng Pilipinas, ang nag-iisang Jose Rizal. Siya’y biniyayaan ng kagila-gilalas na talino. Ngunit, paano niya naman napalaya ang Pilipinas sa tulong ng wika? Ginamit niya ang larangan kung saan siya’y mahusay. Ang pagsusulat. Ang kaniyang mga nobelang naisulat ay sumasailalim sa marahas na karanasang natamasa ng mga Pilipino sa kamay ng mga Kastila. Ang mga ito ay napalimbag at di kinalaunan ay umabot rin ang mga ito sa Pilipinas. Tila ba’y mayroong gayuma ang mga naisulat ni Rizal at ang mga ito’y naging isang panggising sa mga nagsisitulugang mga Pilipino sa ilalim ng malupit na sumpa ng mga Kastila. Ito ang dahilan ng puspusang paghihimagsik ng mga Pilipino upang makamit ang kalayaan. Nakita niyo? Ganyan kalakas ang wika natin! Mahika kung sa biglang-tingin, ngunit kung susuriin, ito ang nagtuwid ng daan sa Pilipinas patungo sa kalayaan. Ang kalaliman naman nito ang nagbigay ng lakas at motibo sa atin upang ipaglaban an gating karapatan. Napakamakapangyarihan ng wika. Hindi man ito nakasugat sa pisikal na katawan katulad ng tabak, isang sugat na hindi agad-agad maghihilom ang naukit naman nito sa puso’t isipan hindi lang sa mga pagiging malaya. Ang Wikang Filipino ay haligi ng ating pambansang kalayaan.     

Wikang Filipino, gaya ng aking sinabi kanina, ito’y natiringang pinakamaganda. Nagtutunog banyaga ngunit sa atin ay normal na sa pang araw-araw. Ito’y payak, ngunit malalim. Ito’y sumasalamin sa nagbibigkas ng wika. Isang mensahe lamang ang nais kong iwan. Ang wika ay parang espada. Magagamit mo ito bilang panlaban sa kasamaan para sa kabutihan, subalit, ito ay maari ding mag-udyok sa mas mapoot na kasamaan. Gamitin natin ng tama ang Wikang Filipino. Ito’y pata sa pinakamaliwanag na kinabukasan, ngunit, kung mali ang paggamit nito, ito’y tutungo sa pinakamadilim na kinabukasang maaring dumating sa iyo.